ΜΠρΑθ 4576/17 : Ατύχημα σε σιδηροδρομική διάβαση - Τραυματισμός - Αποζημίωση - Κονδύλια

ΜΠρΑθ 4576/17 :  Ατύχημα σε σιδηροδρομική διάβαση - Τραυματισμός  - Αποζημίωση - Κονδύλια.  Περίπτωση βαρύτατου τραυματισμού του ενάγοντος - οδηγού γεωργικού ανελκυστήρα, ο οποίος διέσχιζε αφύλαχτη σιδηροδρομική διάβαση και παρασύρθηκε από τη διερχόμενη εμπορική αμαξοστοιχία.  Ύπαρξη δεδικασμένου αμετάκλητης απόφασης του Εφετείου, ως προς τα διαλαμβανόμενα σε αυτή ζητήματα, των συνθηκών τέλεσης του ατυχήματος, της υπαιτιότητας της προκληθείσας ζημίας και της οφειλόμενης αποζημίωσης - Ποσοστό συνυπαιτιότητας 70% στον ενάγοντα, ο οποίος δεν επέδειξε την απαιτούμενη επιμέλεια και προσοχή και ποσοστό 30% στην ΟΣΕ. Υπολογισμός αποζημίωσης - Κονδύλια - Εν προκειμένω, ο ενάγων αιτείται αποζημίωσης, για την δαπάνη αποκλειστικής νοσοκόμας, την οποία θα έπρεπε να προσλάβει για την φροντίδα του -  Ο ενάγων μάλιστα, δεν δικαιούται την  κάλυψη της σχετικής δαπάνης από τον ασφαλιστικό του φορέα, ΙΚΑ - Η αποζημίωση λοιπόν, για τις υπηρεσίες αυτές περιποίησης τις οποίες του παρείχε και θα συνεχίσει να του παρέχει μελλοντικά, καθ όλο το διάστημα της κατ οίκον νοσηλείας του, η σύζυγος του, θα πρέπει να μειωθεί στο προσήκον μέτρο, καθώς η αιτούμενη αποζημίωση υπολογίζεται με βάση την αμοιβή που θα καταβαλλόταν για τις σχετικές υπηρεσίες σε αποκλειστική νοσοκόμα, λαμβάνοντας υπόψη, αφενός ότι η σύζυγός του τυγχάνει ανειδίκευτο πρόσωπο χωρίς ιατρικές γνώσεις, αφετέρου την οικονονική κρίση εξαιτίας της οποίας έχουν μειωθεί οι αποδοχές όλων των εργαζομένων. Δέχεται την αγωγή.

ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

ΑΡΙΘΜΟΣ 4576/2017

Συγκροτήθηκε από την Δικαστή Γεωργία Γεωργακοπούλου, Πρωτοδίκη, την οποία όρισε ο Πρόεδρος του Τριμελούς Συμβουλίου της Διοίκησης του Πρωτοδικείου Αθηνών και τον Γραμματέα Δημήτριο Δεριζιώτη.

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριο του την 19-01-2017 για να δικάσει την υπόθεση, μεταξύ :

Του Ενάγοντος : ................, κατοίκου ...............), νομίμως εκπροσωπουμένου υπό της δικαστικής συμπαραστάτριας του ..............., ο οποίος παραστάθηκε δια της πληρεξούσιας δικηγόρου του ..............., δυνάμει της από 07-11-2016 εξουσιοδότησης, η οποία κατέθεσε νομότυπα προτάσεις και δεν εμφανίστηκε κατά την επ ακροατηρίω εκφώνηση της υπόθεσης.

ΤΟΥ ΕΝΑΓΟΜΕΝΟΥ : Της εδρεύουσας στην Αθήνα Αττικής (Καρόλου 1 - 3) ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία «ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.» και διακριτικό τίτλο «ΟΣΕ Α.Ε.» (Α.Φ.Μ. ............/νομίμως εκπροσωπούμενης η οποία παραστάθηκε δια του πληρεξουσίου δικηγόρου της ΔΣ, δυνάμει του υπ αριθμ. ......./31-10-2016 πληρεξουσίου του συμβολαιογράφου Αθηνών ........, ο οποίος κατέθεσε νομότυπα προτάσεις και δεν εμφανίστηκε κατά την επ ακροατηρίω εκφώνηση της υπόθεσης.

Ο ενάγων άσκησε την από 04-07-2016 αγωγή του, η οποία κατατέθηκε στη Γραμματεία του Δικαστηρίου αυτού, με αριθμό κατάθεσης δικογράφου 2.582/06-07-2016 (γενικό αριθμό κατάθεσης .............../2.015) προσδιορισθείσα για την ως άνω αναφερόμενη δικάσιμο.

ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΝΟΜΟ

Επειδή, με τη διάταξη της παρ. 3 του άρθρου 930 ΑΚ, το οποίο αναφέρεται στην κατ άρθρο 928-929 ΑΚ υποχρέωση αποζημίωσης, λόγω θανάτωσης ή βλάβης του σώματος ή της υγείας προσώπου, ορίζεται ότι η αξίωση αποζημίωσης δεν αποκλείεται εκ του ότι κάποιος άλλος έχει την υποχρέωση να αποζημιώσει ή να διατρέφει αυτόν που αδικήθηκε. Με τη διάταξη αυτή ο νομοθέτης για να αποτρέψει την ανεπιεική λύση της απαλλαγής (ολικής ή μερικής) του ζημιώσαντος εισάγει ειδικά για τις περιπτώσεις υποχρέωσης αποζημίωσης, ένεκα θανάτωσης ή βλάβης του σώματος ή της υγείας προσώπου των άρθρων 928 και 929 ΑΚ, εξαίρεση από την αρχή του καταλογισμού των ωφελειών ή συνυπολογισμού ζημίας και κέρδους (ΟλΑΠ 807/1973). Η ΑΚ 930 παρ. 3 αποτελεί έκφραση μιας γενικότερης αρχής ότι σε περίπτωση προσβολής της ζωής του σώματος ή της υγείας προσώπου με αδικοπραξία ο υπεύθυνος δεν απαλλάσσεται της αστικής ευθύνης από το ότι τρίτος υποχρεούται από σύμβαση ή από το νόμο σε ορισμένη παροχή προς τον παθόντα ή τους οικείους του. Ο παραπάνω σκοπός της ΑΚ 930 παρ. 3 επιβάλλει την όσο το δυνατόν ευρεία ερμηνεία αυτής, σύμφωνα έτσι με την παραπάνω γενική αρχή, παρά το ότι από τη γραμματική διατύπωση της φαίνεται να αφορά στις περιπτώσεις που κάποιος άλλος έχει υποχρέωση να αποζημιώσει ή να διατρέφει αυτόν που ζημιώθηκε, αυτή εφαρμόζεται σε κάθε παροχή τρίτου, ιδιωτικού ή δημοσίου δικαίου, είτε στηρίζεται σε σύμβαση, είτε στο νόμο, είτε γίνεται εκουσίως, χωρίς νομική υποχρέωση, που αποβλέπει στην άρση ή μείωση των συνεπειών της προσβολής κατά της ζωής, του σώματος ή της υγείας προσώπου και όχι να ωφελήσει το βλάψαντα, του οποίου αφήνεται άθικτη η υποχρέωση αποζημίωσης. Από τα παραπάνω συνάγεται ότι «άλλος», κατά την έννοια της ΑΚ 930 παρ. 3, μπορεί να είναι οποιοσδήποτε τρίτος (Δημόσιο, ασφαλιστικοί οργανισμοί, ασφαλιστικές εταιρίες, ιδιώτης, συγγενείς εργοδότης κλπ.). Επομένως κατ εφαρμογή της παραπάνω διάταξης, ο παθών από αδικοπραξία δικαιούται σε σωρευτική απόληψη, πέραν των παροχών τρίτου, και της οφειλομένης από τον αδικοπραγήσαντα αποζημίωσης (ΑΠ 384/2013, ΑΠ 347/2009 ΝΟΜΟΣ). Τέτοια δυνατότητα για πρόσκτηση από τον παθόντα αθροιστικά της αποζημίωσης από τον αδικήσαντα και της παροχής του τρίτου δεν υφίσταται όταν ο νομοθέτης ορίζει διαφορετικά, όπως συμβαίνει κατά το όρθρο 18 του Ν. 1654/1986, σύμφωνα με το οποίο η αξίωση αποζημίωσης του παθόντος μεταβιβάζεται εκ του νόμου στο ΙΚΑ, το οποίο είτε κατέβαλε, είτε υποχρεούται να καταβάλει στον παθόντα την οικεία κοινωνικοασφαλιστική παροχή προς κάλυψη της ζημίας του (ΑΠ 152/2017, 1488/2014, ΝΟΜΟΣ). Επίσης από τις διατάξεις των άρθρων 297, 298, 928, 929 και 930 παρ. 1 του ΑΚ, προκύπτει, ότι, σε περίπτωση αδικοπραξίας από την οποία προκαλείται βλάβη της υγείας ή του σώματος του παθόντος παρέχεται η δυνατότητα στον τελευταίο να ασκήσει αγωγή για την επιδίωξη αποκατάστασης και μελλοντικής ζημίας του, έστω και αν ακόμη δεν έχει επέλθει η τελευταία και δεν έχει πληρωθεί ο ένας από τους όρους του πραγματικού του εφαρμοστέου κανόνα δικαίου, αρκεί να έχει τεθεί το θεμέλιο. Δεν απαιτείται γι αυτό βεβαιότητα, αλλά αρκεί πιθανότητα κατά τη συνηθισμένη πορεία των πραγμάτων, πράγμα που πρέπει να προκύπτει από τις ιδιαίτερες περιστάσεις ιδίως δε από τα μέτρα που λήφθηκαν προς τούτο.

Προκειμένης αξίωσης εκείνου, που έπαθε βλάβη στο σώμα η την υγεία του για τη μελλοντική αποθετική ζημία (διαφυγόν κέρδος) κατά τα άρθρα 929 και 298 ΑΚ, ο ζημιωθείς πρέπει να εκθέσει στην αγωγή του συγκεκριμένα πραγματικά περιστατικά, τα οποία πιθανολογούν τη μελλοντική ζημία του και θα καταστήσουν δυνατή στο δικαστή της ουσίας την εκτίμηση της πιθανότητας επέλευσης της ζημίας. Εφόσον αυτό συμβαίνει, τότε η (αγωγή) είναι ορισμένη και νόμιμη. Αν όμως από την έκθεση των περιστατικών η μελλοντική ζημία παρίσταται, ως απλά ενδεχόμενη, τότε η αγωγή δεν είναι νόμιμη και δεν θεμελιώνει αξίωση αποζημίωσης. Για να επιδικασθεί αποζημίωση για τη μελλοντική ζημία θα πρέπει να είναι δυνατός ο προσδιορισμός αυτής κατά το χρόνο της απόφασης είτε εφάπαξ, είτε κατά χρονικές περιόδους. Όταν, όμως αυτή δεν είναι απλώς μέλλουσα, αλλά η πραγμάτωσή της εξαρτάται και από άλλους αστάθμητους παράγοντες, οι οποίοι είναι ενδεχόμενο να επέλθουν στο μέλλον και των οποίων η τυχόν μέλλουσα πραγματοποίηση είναι αδύνατο να προβλεφθεί κατά τους κανόνες της κοινής πείρας τότε δεν επιδικάζεται ως πρόωρη, και επιδικάζεται μόνο όταν γεννηθεί (ΑΠ 325/2016 ΝΟΜΟΣ). Η ως άνω, αποζημίωση, όταν αφορά περιοδικές παροχές από την απώλεια εισοδημάτων, καταβάλλεται σε χρηματικές δόσεις κατά μήνα. Όταν, όμως συντρέχει σπουδαίος λόγος η αποζημίωση μπορεί να καταβληθεί σε κεφάλαιο εφάπαξ. Τέτοιος σπουδαίος λόγος θεωρείται, ότι υπάρχει όταν η εφάπαξ καταβολή μπορεί να εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα του δικαιούχου της αποζημίωσης ή όταν υπάρχουν δυσμενείς προσωπικοί ή οικονομικοί λόγοι στην πλευρά του υπόχρεου (ΑΠ 2017/2014, ΑΠ 625/2010, ΝΟΜΟΣ). Τέλος από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 322, 324 Κ.Πολ.Δ. και 914, 929 ΑΚ συνάγεται ότι η τελεσίδικη απόφαση, που εκδόθηκε σε αγωγή για αποζημίωση σε περίπτωση βλάβης του σώματος ή της υγείας προσώπου από αδικοπραξία, αποτελεί δεδικασμένο επί της νέας με την αυτή ιστορική και νομική αιτία δίκης ως προς τις συνθήκες υπό τις οποίες έλαβε χώρα η αδικοπραξία, την ευθύνη του υπαιτίου, την τυχόν συνυπαιτιότητα του παθόντος και τη ζημία του ενάγοντος που αναφέρεται στον οριοθετηθέντα με την πρώτη αγωγή χρόνο για τον οποίο και επιδικάστηκε αποζημίωση. Δεν αποτελεί όμως δεδικασμένο η απόφαση αυτή για ζημίες που ανάγονται σε μεταγενέστερο της πρώτης αγωγής χρόνο, κατά τον οποίο είναι δυνατόν η αδικοπραξία να εξακολουθήσει να αναδίδει επιζήμιες συνέπειες γιατί αυτές δεν είχαν προβλεφθεί, ούτε καταστεί αντικείμενο έρευνας κατά την πρώτη αγωγή (ΑΠ 1126/2014).

Με την κρινόμενη αγωγή του ο ενάγων, όπως αυτός εκπροσωπείται πλέον από την δικαστική του συμπαραστάτρια, εκθέτει ότι την 13-12-2001 οδηγώντας τον υπ αριθμ, κυκλοφορίας ............... γεωργικό ελκυστήρα του, μετά συρόμενης πλατφόρμας ενώ εκινείτο επί ανωνύμου κοινοτικής οδού στην κοινότητα ... Νομού Ημαθίας, προσπάθησε να διέλθει ισόπεδης αφύλακτης σιδηροδρομικής διάβασης της σιδηροδρομικής γραμμής Θεσσαλονίκη - Σκύδρα - Φλώρινα, πλην όμως συγκρούσθηκε με τη διερχόμενη, την στιγμή εκείνη, εμπορική αμαξοστοιχία, με αποτέλεσμα τον βαρύτατο τραυματισμό του. Ότι κατόπιν αυτών άσκησε την από 13-03-2004 αγωγή του, κατά της ενάγουσας, ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης (αριθμ, πραξ. καταθ. .............../2004) δια της οποίας αιτείτο την αποζημίωσή του εκ του ατυχήματος επί της οποίας μετά την άσκηση έφεσης και αναίρεσης, εκδόθηκε η υπ αριθμ. 30/2014 απόφαση του ΑΠ, δια της οποίος παραπέμφθηκε η υπόθεση προς περαιτέρω εκδίκαση, εκδοθείσας τελικώς της υπ αριθμ. 1667/2015 απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης η οποία κατέστη πλέον αμετάκλητη και αποφάνθηκε με ισχύ δεδικασμένου για τα ζητήματα της υπαιτιότητας και της αποζημίωσης του ενάγοντος. Ότι δυνάμει της υπ αριθμ. 1667/2015 απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης του επιδικάσθηκε, ως αποζημίωση, για το χρονικό διάστημα από 15-03-2002 έως 31-08-2004, το ποσό των 10.232 ευρώ και για το χρονικό διάστημα από 01-01-2005 έως 31-12-2013, το ποσό των 22.680 ευρώ, τα οποία και θα δαπανούσε για την απασχόληση τρίτου προσώπου, με την φροντίδα του, καίτοι αυτή αναλήφθηκε από την σύζυγο του. Ότι κατά την εξέλιξη των πραγμάτων και καθ υπέρβαση των αρχικών ιατρικών εκτιμήσεων, υπήρξε παράταση της ζωής του και ήδη κρίθηκε από το ασφαλιστικό του ταμείο, κατόπιν επανεξέτασης το έτος 2013, ανάπηρος σε ποσοστό 100% για το χρονικό διάστημα από 01-01-2014 έως 31-12-2023. Ότι πιθανολογείται πως ο βίος του θα διαρκέσει έως και το έτος 2023, οπότε θα χρειαστεί, μετά βεβαιότητας λόγω της κατάστασης της υγείας του, την φροντίδα άλλου προσώπου, για το οποίο θα δαπανούσε μηνιαίως το ποσό των 1.000 ευρώ για τα επόμενα 10 έτη. Με το ιστορικό αυτό ζητά : 1) να γίνει δεκτή η αγωγή του, 2) να υποχρεωθεί η εναγομένη να του καταβάλλει το ποσό των 35.000 ευρώ, νομιμοτόκως από την επίδοση της παρούσας έως την εξόφληση, 3) να κηρυχθεί η εκδοθησόμενη απόφαση προσωρινά εκτελεστή και 4) να καταδικασθεί η εναγομένη στη δικαστική του δαπάνη. Με το ως άνω περιεχόμενο και αιτήματα η αγωγή αυτή, για το αντικείμενο της οποίας έχει καταβληθεί το αναλογούν τέλος δικαστικού ενσήμου (βλ. το υπ αριθμ. Σειρά VI ...............διπλότυπο είσπραξης Α Δ ΟΥ Θεσσαλονίκης), συζητείται νομότυπα, καθώς ο ενάγων επέδωσε την αγωγή του εντός προθεσμίας τριάντα (30) ημερών από την κατάθεση, κατ άρθρο 215 παρ. 2 Κ.Πολ.Δ. (βλ. την υπ αριθμ. ............... έκθεση επίδοσης του Δικαστικού Επιμελητή του Εφετείου Αθηνών ...............), κατέθεσε προτάσεις και όλα τα αποδεικτικά μέσο και διαδικαστικά έγγραφα, που επικαλείται στην αγωγή του, εντός της νόμιμης προθεσμίας των εκατό (100) ημερών από την κατάθεση αυτής κατ άρθρο 237 Κ.Πολ.Δ., και ειδικότερα την 14-11-2016, ενώ κατέθεσε και προσθήκη εντός της νόμιμης προθεσμίας των δεκαπέντε (15) ημερών από την λήξη της ανωτέρω προθεσμίας. Περαιτέρω, η αγωγή αρμοδίως εισάγεται ενώπιον αυτού του Δικαστηρίου, το οποίο είναι καθ ύλη και κατά τόπο αρμόδιο (14 παρ. 2 και 22 Κ.Πολ.Δ.), κατά την τακτική διαδικασία, είναι ορισμένη, καθώς ο ενάγων δεν εισέπραξε από τον ασφαλιστικό του φορέα κάποιο χρηματικό ποσό, για δαπάνη αποκλειστικής νοσοκόμου, για το χρονικό διάστημα από 01-01-2014 έως την συζήτηση της παρούσας ώστε να δύναται να το αναφέρει, απορριπτομένης της σχετικής ένστασης της εναγομένης και νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 345, 346, 914, 929 και 930 παρ. 1 και 3 ΑΚ και 908 παρ. 1, 176 Κ.Πολ.Δ. και πρέπει, επομένως, να ερευνηθεί περαιτέρω, ως προς την ουσιαστική βασιμότητά της.

Η εναγομένη, δια των παραδεκτά υποβληθεισών έγγραφων προτάσεων της οι οποίες κατατέθηκαν - με τα αναφερόμενα σε αυτές αποδεικτικά μέσα και διαδικαστικά έγγραφα - νομότυπα εντός της νόμιμης προθεσμίας των μεταγενέστερο της πρώτης αγωγής χρόνο, κατά τον οποίο είναι δυνατόν η αδικοπραξία να εξακολούθησε να αναδίδει επιζήμιες συνέπειες, γιατί αυτές δεν είχαν προβλεφθεί, ούτε καταστεί αντικείμενο έρευνας κατά την πρώτη αγωγή (ΑΠ 1126/2014).

Με την κρινόμενη αγωγή του ο ενάγων, όπως αυτός εκπροσωπείται πλέον από την δικαστική του συμπαραστάτρια, εκθέτει ότι την 13-12-2001 οδηγώντας τον υπ αριθμ. κυκλοφορίας ............... γεωργικό ελκυστήρα του, μετά συρόμενης πλατφόρμας, ενώ εκινείτο επί ανωνύμου κοινοτικής οδού στην κοινότητα ... Νομού Ημαθίας προσπάθησε να διέλθει ισόπεδης αφύλακτης σιδηροδρομικής διάβασης της σιδηροδρομικής γραμμής Θεσσαλονίκη - Σκύδρα - Φλώρινα, πλην όμως συγκρούσθηκε με τη διερχόμενη, την στιγμή εκείνη, εμπορική αμαξοστοιχία, με αποτέλεσμα τον βαρύτατο τραυματισμό του. Ότι κατόπιν αυτών άσκησε την από 13-09-2004 αγωγή του, κατά της ενάγουσας ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης (αριθμ. πραξ. καταθ. .............../2004) δια της οποίας αιτείτο την αποζημίωση του εκ του ατυχήματος επί της οποίας μετά την άσκηση έφεσης και αναίρεσης εκδόθηκε η υπ αριθμ. 30/2014 απόφαση του ΑΠ, δια της οποίας παραπέμφθηκε η υπόθεση προς περαιτέρω εκδίκαση, εκδοθείσας τελικώς της υπ αριθμ. 1667/2015 απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης, η οποία κατέστη πλέον αμετάκλητη και αποφάνθηκε με ισχύ δεδικασμένου για τα ζητήματα της υπαιτιότητας και της αποζημίωσης του ενάγοντος. Ότι δυνάμει της υπ αριθμ. 1667/2015 απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης του επιδικάσθηκε, ως αποζημίωση, για το χρονικό διάστημα από 15-03-2002 έως 31-08-2004, το ποσό των 10.232 ευρώ και για το χρονικό διάστημα από 01-01-2005 έως 31-12-2013, το ποσό των 22.680 ευρώ, τα οποία και θα δαπανούσε για την απασχόληση τρίτου προσώπου, με την φροντίδα του, καίτοι αυτή αναλήφθηκε από την σύζυγο του. Ότι κατά την εξέλιξη των πραγμάτων και καθ’ υπέρβαση των αρχικών ιατρικών εκτιμήσεων, υπήρξε παράταση της ζωής του και ήδη κρίθηκε από το ασφαλιστικό του ταμείο, κατόπιν επανεξέτασης το έτος 2013, ανάπηρος σε ποσοστό 100% για το χρονικό διάστημα από 01-01-2014 έως 31-12-2023. Ότι πιθανολογείται πως ο βίος του θα διαρκέσει έως και το έτος 2023, οπότε θα χρειαστεί, μετά εκατό (100) ημερών από την κατάθεση της κρινόμενης αγωγής, κατ’ άρθρο 237 Κ.Πολ.Δ. και ειδικότερα την 14-11-2016, αρνήθηκε την αγωγή και ζήτησε την απόρριψή της ως νόμω και ουσία αβάσιμης υπέβαλλε ένσταση αοριστίας η οποία θα πρέπει να απορριφθεί κατά τα ανωτέρω αναφερόμενα, καθώς και ένσταση καταχρηστικής άσκησης της αγωγής και ένσταση έλλειψης ενεργητικής νομιμοποίησης οι οποίες προβάλλονται παραδεκτά, κατ’ άρθρα 281 ΑΚ και 68 Κ.Πολ.Δ., ενώ υπέβαλλε και αίτημα αναστολής κατ’ άρθρο 249 Κ.Πολ.Δ., προκειμένου να προσκομιστεί απόφαση και βεβαίωση του ΙΚΑ σχετικά με τα ποσά που δικαιούται ή έλαβε ο ενάγων για τις δαπάνες αποκλειστικής νοσοκόμου, τα οποία και πρέπει να εξετασθούν κατ ουσίαν.

Από τα έγγραφα που νόμιμα επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι, είτε προς άμεση απόδειξη, είτε προς συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, λαμβανομένων υπόψη και των διδαγμάτων της κοινής πείρας, αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά : Ο ενάγων, τεθείς σε δικαστική συμπαράσταση, δυνάμει της υπ αριθμ. 234/2006 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Γιαννιτσών και εκπροσωπούμενος πλέον από την σύζυγο του, την 13-12-2001 οδηγώντας τον υπ αριθμ. Κυκλοφορίας ................ γεωργικό ελκυστήρα του, μετά συρόμενης πλατφόρμας ενώ εκινείτο επί ανωνύμου κοινοτικής οδού στην κοινότητα ... Νομού Ημαθίας προσπάθησε να διέλθει κάθετα ισόπεδης αφύλακτης μη ηχοφωτισμένης σιδηροδρομικής διάβασης της σιδηροδρομικής γραμμής Θεσσαλονίκη - Σκύδρα - Φλώρινα, πλην όμως συγκρούσθηκε με τη διερχόμενη, την στιγμή εκείνη, εμπορική αμαξοστοιχία, με αποτέλεσμα την εκτίναξή του από το όχημά του, σε απόσταση 4 μέτρων και τον βαρύτατο τραυματισμό του. Κατόπιν αυτών άσκησε την από 13-09-2004 αγωγή του (αριθμ. πραξ. Καταθ. ...), κατά της εναγομένης ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης δια της οποίας αιτείτο την αποζημίωσή του εκ του ως άνω ατυχήματος επί της οποίας εκδόθηκε η υπ αριθμ. 7905/2007 εν μέρει οριστική απόφαση και η υπ αριθμ. 12581/2009 οριστική απόφαση του ιδίου ως άνω δικαστηρίου, κατά της οποίας ασκήθηκαν οι από 03-07-2009 (αριθμ. πραξ. Καταθ. ............/2009) έφεση του ενάγοντος και η από 10-06-2009 (αριθμ. πραξ. Καταθ. ............/2009) έφεση της εναγομένης εκδοθείσας επ αυτών της υπ αριθ. 251/2012 απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης. Εν συνεχεία, ο ενάγων άσκησε κατ αυτής την από 19-03-2012 αναίρεση του, εκδοθείσας της υπ αριθμ. 30/2014 απόφασης του ΑΠ, δια της οποίας παραπέμφθηκε η υπόθεση προς περαιτέρω εκδίκαση, εκδοθείσας τελικώς της υπ’ αριθμ. 1667/2015 απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης η οποία αποφάνθηκε αμετακλήτως επί των αιτημάτων της από 13-09-2004 αγωγής του ενάγοντος. Η εν λόγω απόφαση αποτελεί δεδικασμένο, ως προς τα διαλαμβανόμενα σε αυτή ζητήματα, των συνθηκών τέλεσης του ατυχήματος, της υπαιτιότητας της προκληθείσας ζημίας και της οφειλόμενης αποζημίωσης λόγω της ταύτισης των διαδίκων και της ιστορικής και νομικής βάσης της από 13-09- 2004 αγωγής του ενάγοντος με την υπό κρίση μεταγενέστερη αγωγή του. Ειδικότερα, ως προς την υπαιτιότητα στην πρόκληση του επίδικου ατυχήματος καταλόγισε ποσοστό συνυπαιτιότητας 70% στον ενάγοντα, ο οποίος προσπάθησε να διασχίσει αφύλακτη σιδηροδρομική διάβαση, χωρίς να επιδείξει την απαιτούμενη επιμέλεια και προσοχή και ποσοστό 30% στην εναγομένη, η οποία, καίτοι έφερε, εκ του νόμου, υποχρέωση, δεν είχε τοποθετήσει στην συγκεκριμένη διάβαση κινητούς φράκτες ούτε είχε λάβει άλλα μέτρα προειδοποίησης των διερχομένων οχημάτων. Ως προς την αιτούμενη αποζημίωση, κατά τα ειδικότερα αναφερόμενα στην από 13-09- 2004 αγωγή του ενάγοντος, έκρινε, πλην των άλλων, και επί της δαπάνης που θα υποχρεούτο αυτός να καταβάλει σε τρίτο πρόσωπο για την φροντίδα του, καίτοι αυτή αναλήφθηκε από την σύζυγο του (άρθρ. 930 παρ. 3 ΑΚ), δεδομένου ότι η κατάσταση της υγείας του αποκλείει την αυτοεξυπηρέτηση του, αλλά αντιθέτως επιβάλλει την καθημερινή και συνεχή φροντίδα του από άλλο πρόσωπο, επιδικάζοντας σε αυτόν, ως αποζημίωση, για το χρονικό διάστημα από 15-03-2002 έως 31-08-2004, το ποσό των 10.232 ευρώ και για το χρονικό διάστημα από 01-01-2005 έως 31-12-2013, το ποσό των 22.680 ευρώ. Ο ενάγων στο δικόγραφο της από 13-09-2004 αγωγής του, αιτείτο αποζημίωση για την δαπάνη αποκλειστικής νοσοκόμου, έως και την 31-12- 2013, καθώς λαμβανομένων υπόψη του ανίατου και μη αναστρέψιμου της κατάστασης της υγείας του, λόγω του σοβαρότατου τραυματισμού του, αλλά και των διδαγμάτων της κοινής πείρας και της ιατρικής επιστήμης, το προσδόκιμο ζωής του, προβλέφθηκε ότι δεν ξεπερνούσε το ως άνω χρονικό διάστημα. Πλην όμως καθ’ υπέρβαση των αρχικών ιατρικών προγνωστικών, ο ενάγων επιμήκυνε το προσδόκιμο ζωής του, χάρη στην φροντίδα και στην αγωγή, που λαμβάνει, με αποτέλεσμα έως και σήμερα να απαιτείται και να του παρέχεται η συνεχής φροντίδα και περιποίηση της συζύγου του, για την οποία θα πρέπει να λάβει και σχετική αποζημίωση, καθώς από την διάταξη του άρθρου 930 παρ. 3 ΑΚ, συνάγεται ότι ο ενάγων τραυματισθείς από την αδικοπραξία της εναγομένης ο οποίος δέχεται τις αναγκαίως αυξημένες περιποιήσεις και φροντίδες της συζύγου του, δικαιούται να απαιτήσει από την εναγομένη, κατά το ποσοστό της ευθύνης της, ως αποζημίωση, το ποσό που θα ήταν υποχρεωμένος να καταβάλει σε τρίτον που για τον σκοπό αυτό θα προσελάμβανε, έστω και αν στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν κατέβαλε κανένα ποσό στη σύζυγο του. Η εναγομένη υπέβαλλε ένσταση έλλειψης ενεργητικής νομιμοποίησης του ενάγοντος, ως προς το συγκεκριμένο αίτημα, καθώς αυτός τυγχάνει ασφαλισμένος του ΙΚΑ και ως εκ τούτου η σχετική δαπάνη έχει μεταβιβασθεί αυτοδικαίως σε αυτό. Ειδικότερα, το Ι.Κ.Α., δυνάμει του άρθρου 10 παρ. 5 Ν.Δ. 4104/1960, όπως ισχύει μετά την αντικατάσταση του από το άρθρ. 18 Ν. 4476/1965 και μετά την προσθήκη εδαφίου, δυνάμει του άρθρ. 18 Ν. 1654/1986 γίνεται αυτοδικαίως, χωρίς άλλο, δικαιούχος της απαίτησης που έχει ο ασφαλισμένος - παθών κατά του υπόχρεου τρίτου. Στο ΙΚΑ μεταβιβάζονται, μάλιστα, όσες αξιώσεις αποζημίωσης του παθόντος αντιστοιχούν στις ασφαλιστικές παροχές που δικαιούται, πλην όμως μεταξύ της αξίωσης αποζημίωσης του παθόντος κατά του υπόχρεου αποζημίωσης και της αξίωσης του ίδιου του παθόντος για τις ασφαλιστικές παροχές πρέπει να υπάρχει συμφωνία ή αντιστοιχία ή ομοιομορφία (Εφ.Θεσ. 742/2016 ΝΟΜΟΣ). Εν προκειμένω, ο ενάγων αιτείται αποζημίωσης εκ συνολικού ποσού 36.000 ευρώ, για την δαπάνη αποκλειστικής νοσοκόμας, την οποία θα έπρεπε να προσλάβει για την φροντίδα του, για το χρονικό διάστημα από 01-01-2014 έως 31-12-2023, όπως το ποσό αυτό προσδιορίζεται με μισθό 1.000 ευρώ μηνιαίως για το αιτούμενο χρονικό διάστημα των 10 ετών, άλλως 120 μηνών (1.000 Χ 120 = 120.000 ευρώ) μειωμένο κατά το ποσοστό συνυπαιτιότητάς του (70%) στην πρόκληση της ζημίας του. Η αξίωση αυτή, όμως δεν μεταβιβάζεται στο Ι.Κ.Α. αυτοδικαίως, καθώς ο ενάγων δεν δικαιούται την κάλυψη της σχετικής δαπάνης από τον ασφαλιστικό του φορέα (ΙΚΑ) όπως αναφέρεται και στο άρθρο 10 περ. Ζ με τίτλο «Αποκλειστική νοσηλεύτρια/της» του Ενιαίου Κανονισμού Παροχών Υγείας (υπ αριθμ. 3054/18-11-2012 ΦΕΚ, τ. Β), στον οποίο εντάσσεται και το Ι.Κ.Α., κατά τον οποίο η δικαιολογούμενη, υπό του ασφαλιστικού φορέα, δαπάνη αποκλειστικής νοσοκόμου, αφορά, αποκλειστικά και μόνο, την νοσοκομειακή νοσηλεία και όχι την κατοίκου. Επίσης, με αυτό συνάδει και η υπ αριθμ. Πρωτ.... βεβαίωση του Ι.Κ.Α., στην οποία αναφέρονται αναλυτικώς τα ποσά για δαπάνη αποκλειστικής νοσοκόμας, τα οποία έχει εισπράξει ο ενάγων και συγκεκριμένα την 27-02-2002 το ποσό των 171,43 ευρώ, την 09-04-2002 το ποσό των 171,43 ευρώ και την 09-05-2002 το ποσό των 290,26 ευρώ, τα οποία αφορούν διαστήματα νοσοκομειακής του νοσηλείας και έκτοτε, έως και το τέλος του έτους 2011, λόγω της μεταφοράς και παραμονής του στην κατοικία του κλινήρης, δεν εισέπραξε κάποιο άλλο ποσό για τον λόγο αυτό. Συνεπεία αυτών η σχετική ένσταση θα πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμη και κατ επέκταση, να απορριφθεί, σύμφωνα με τα ανωτέρω αναφερόμενα, το αίτημα να προσκομιστεί απόφαση και βεβαίωση του ΙΚΑ σχετικά με τα ποσά που δικαιούται ή έλαβε ο ενάγων για τις δαπάνες αποκλειστικής νοσοκόμου. Περαιτέρω, η αιτούμενη αποζημίωση αφορά μελλοντική ζημία του ενάγοντος, πλην όμως η βαρύτητα του τραυματισμού του (κρανιοεγκεφαλική κάκωση) και η εν γένει κατάστασή της υγείας του (βλ. τις υπ αριθμ. .............../02-03-2010 και .............../02-03-2010 αποφάσεις του Διευθυντή του Ι.Κ.Α., δυνάμει των οποίων του χορηγήθηκε σύνταξη βαριάς αναπηρίας σε ποσοστό 100% επί μονίμου, λόγω του μόνιμου και μη αναστρέψιμου της κατάσταση της υγείας του), την καθιστούν πιθανή, με υψηλό βαθμό πραγμάτωσης. Ωστόσο, η αποζημίωση για τις υπηρεσίες αυτές περιποίησης τις οποίες του παρείχε και θα συνεχίσει να του παρέχει μελλοντικά, καθ’ όλο το διάστημα της κατ’ οίκον νοσηλείας του, η σύζυγος του, θα πρέπει να μειωθεί στο προσήκον μέτρο, καθώς αφενός μεν η αιτούμενη αποζημίωση υπολογίζεται με βάση την αμοιβή που θα καταβαλλόταν για τις σχετικές υπηρεσίες σε αποκλειστική νοσοκόμα, δηλαδή σε πρόσωπο με επαγγελματική κατάσταση και εμπειρία, ενόσω η σύζυγος του τυγχάνει τρίτο ανειδίκευτο πρόσωπο και οι παρασχεθείσες από αυτή υπηρεσίες δεν είναι οι παρεχόμενες από αποκλειστική νοσοκόμα, αλλά από απλή βοηθό, και ως εκ τούτου θα πρέπει να τύχουν και της αντίστοιχης οικονομικής αποτίμησης αφετέρου δε λαμβανομένης υπόψιν της οικονομικής κρίσης η οποία αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα μείωσης των μηνιαίων αποδοχών όλων των εργαζομένων. Προς τούτο λοιπόν και με βάση τα διδάγματα της κοινής πείρας η μηνιαία δαπάνη για την απασχόληση τρίτου, μη κατέχοντος εξειδικευμένες ιατρικές γνώσεις, προσώπου προς καθημερινή περιποίηση του ενάγοντος ανέρχεται στο ποσό των 600 ευρώ. Ομοίως, ως προς το αιτούμενο χρονικό διάστημα (από την 01-01-2014 έως την 31-12- 2023), δεδομένης της κατάστασης της υγείας του ενάγοντος η οποία δεν επιδέχεται βελτίωσης και λαμβανομένων υπόψη τόσο του προχωρημένου της ηλικίας του, όντας γεννηθείς την 18-01-1948, διανύει σήμερα το 69° έτος της ηλικίας του, όσο και του γεγονότος ότι ιατρικά το προσδόκιμο ζωής του ήταν περί τα δώδεκα (12) έτη μετά το ατύχημα, κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων (βλ. την από 08-11-2016 ιατρική βεβαίωση της ιατρού ...............), η επιδίκαση της σχετικής δαπάνης για χρονικό διάστημα δέκα (10) ετών, κρίνεται ότι εκφεύγει της πιθανότητας επέλευσης της μελλοντικής ζημίας και θα πρέπει να περιοριστεί στο χρονικό διάστημα των πέντε (5) ετών, ήτοι από την 01-01-2014 έως την 31-12-2018. Τέλος ως προς την προβληθείσα υπό της εναγομένης ένσταση καταχρηστικής άσκησης, θα πρέπει αυτή να απορριφθεί ως αβάσιμη, καθ’ ην στιγμή δεν αποδείχθηκε ότι η άσκηση της παρούσας αγωγής ασκείται καθ’ υπέρβαση των ορίων που θέτουν η καλή πίστη ή τα χρηστά ήθη ή ο κοινωνικός ή οικονομικός σκοπός του δικαιώματος καθώς η κατάσταση της υγείας του ενάγοντος είναι μόνιμη και μη αναστρέψιμη, με αποτέλεσμα να υφίσταται βάσιμη πιθανότητα περί της ανάγκης της φροντίδας του από άλλο πρόσωπο και στο μέλλον, ενώ η όποια αντίρρηση της εναγομένης ως προς το ύψος της αιτουμένης δαπάνης και το χρονικό πλαίσιο αυτής δεν συνιστά κατάχρηση εκ μέρους του ενάγοντος καθώς ο προσδιορισμός τους υπό την μορφή αγωγικού αιτήματος εναπόκειται στην διακριτική του ευχέρεια. Σύμφωνα λοιπόν με τα ανωτέρω θα πρέπει να επιδικασθεί στον ενάγοντα, την δαπάνη οικιακής βοηθού το ποσό των 600 ευρώ μηνιαίως για χρονικό διάστημα πέντε (5) ετών από την 01-01-2014 έως την 31-12-2018 και αθροιστικά το ποσό των 36.000 ευρώ [600 ευρώ Χ 60 μήνες (12 μήνες Χ 5 έτη)], μειωμένο κατά το ποσοστό συνυπαιτιότητάς του (70%) στην πρόκληση της ζημίας του, ήτοι το ποσό των 10.800 (36.000 - 25.200) ευρώ. Το ποσό αυτό θα του δοθεί εφάπαξ και όχι δια περιοδικών καταβολών, καθώς κρίνεται ότι κατά τον τρόπο αυτό εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντα του ενάγοντος. Κατ’ ακολουθία, η αγωγή πρέπει να γίνει δεκτή και ως ουσιαστικά βάσιμη, να υποχρεωθεί η εναγομένη να καταβάλει στον ενάγοντα το ποσό των 10.800 ευρώ, νομιμοτόκως από την επίδοση της αγωγής, έως την εξόφληση, να κηρυχθεί αυτή προσωρινά εκτελεστή, κατά το ποσό των 3.000 ευρώ, καθώς αφορά απαίτηση οπό τραυματισμό του ενάγοντος, συνεπεία αδικοπραξίας (άρθρ. 908 παρ. 1 δ Κ.Πολ.Δ.) και τα δικαστικά έξοδα του ενάγοντος να επιβληθούν σε βάρος της εναγομένης λόγω της ήττας της (άρθρ. 176 Κ.Πολ.Δ.), σύμφωνα με τα ειδικότερα οριζόμενα στο διατακτικό της παρούσας.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΔΙΚΑΖΕΙ αντιμωλία των διαδίκων.

ΔΕΧΕΤΑΙ την αγωγή.

ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ την εναγομένη να καταβάλει στον ενάγοντα το ποσό των δέκα χιλιάδων οκτακοσίων (10.800) ευρώ, νομιμοτόκως από την επίδοση της αγωγής έως την εξόφληση.

ΚΗΡΥΣΣΕΙ την εκδοθησόμενη απόφαση προσωρινά εκτελεστή κατά το ποσό των τριών χιλιάδων (3.000) ευρώ.

ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ σε βάρος της εναγομένης τα δικαστικά έξοδα του ενάγοντος, τα οποία ορίζει στο ποσό των τετρακοσίων (400) ευρώ.

ΚΡΙΘΗΚΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΘΗΚΕ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριο του στην Αθήνα την 31-05-2017, απόντων των διαδίκων και των πληρεξουσίων δικηγόρων τους.